من مدت طولانی به علت تحریک جنسی با نمازهای آلوده به مذی نماز می خواندم آیا باید آنها را قضا کنم یا نمازهای من درست بوده ست.
الحمدلله، آنچه که از آلت آدمی خارج می شود چند نوعند: 1- ادرار که نجس بوده و اگر از آلت خارج شود بایستی برای اقامه نماز وضو گرفته شود. 2- خون، که آن نیز بنا به ارجح اقوال علما نجس بوده و برای اقامه نماز نیاز به وضو دارد. 3- منی، که آن نجس نیست و مایعی شیری رنگ و بدبو است. خارج شدن منی باعث غسل است ولی نجس نیست یعنی اگر به بدن بچسپد نماز صحیح است (البته بعد از غسل کردن) دلیل آن: حدیثی از ابن عباس رضی الله عنهما است که گفت: منی و ودی و مذی: اما منی که آن نیاز به غسب دارد،و در مورد ودی و مذی گفت: آلتت را بشور و وضویت را برای نماز دوباره بگیر.( بیهقی 1/115 و اسناد آن صحیح است. 4- مذی و ودی، که نجس است ولی باعث غسل نیست بلکه بایستی نجاست آن پاک شود و بعد دوباره وضو گرفت و نماز خواند و اگر کسی با وجود مذی نماز بخواند نمازش صحیح نبوده زیرا شرط صحیح بودن نماز طهارت است و مذی ناطاهر بوده. دلیل آن: عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ رضی الله عنه قَالَ: کُنْتُ رَجُلاً مَذَّاءً، فَأَمَرْتُ الْمِقْدَادَ بْنَ الأَسْوَدِ أَنْ یَسْأَلَ النَّبِیَّ صلی الله علیه وسلم فَسَأَلَهُ، فَقَالَ: «فِیهِ الْوُضُوءُ». (بخاری: 132) یعنی: علی بن ابی طالب رضی الله عنه می فرماید: من فردی بودم که مذی زیادی از من خارج میشد. به مقداد بن اسود گفتم که دربارة حکم آن، از رسول الله صلی الله علیه وسلم سؤال کند. او نیز پرسید. رسول الله صلی الله علیه وسلم در جواب، فرمود: «در چنین صورتی باید وضو گرفت». که در روایتی دیگر آمده:"توضا و اغتسل ذکرک" یعنی :آلتت را بشور و بعد وضو بگیر. و فرقی بین لباس و بدن نیست.مادامیکه لباس به مذی آغشته باشد بنابراین لباسها برای تن نمازگزار مناسب نیستند و لازمست که لباسهای پاکی پوشیده شوند. برای اینکه الله تعالی می فرماید: « وَثِیَابَکَ فَطَهِّرْ» المدثر 4. یعنی: و لباس خویشتن را پاک کن. و اگر پاک بودن لباس شرط باشد پس پاک بودن بدن نیز به طریق الاولی شرط است. و همچنین مکان نماز گزار نیز باید از نجاست پاک شود: « وَعَهِدْنَا إِلَی إِبْرَاهِیمَ وَإِسْمَاعِیلَ أَن طَهِّرَا بَیْتِیَ لِلطَّائِفِینَ وَالْعَاکِفِینَ وَالرُّکَّعِ السُّجُودِ» بقره 125 . یعنی : و به ابراهیم و اسماعیل فرمان دادیم که خانه مرا برای طوافکنندگان و معتکفان و رکوع و سجودکنندگان پاکیزه کنید. اما در خصوص اینکه آیا پاک نبودن بدن یا لباس یا مکان از نجاسات به اصل نماز ضرر می رساند و باعث باطل شدن می شود یا خیر،دو مسلک بین علما وجود دارد: 1- همه این دلایل که در بالا بدانها اشاره شد دلالت بر واجب بودن دوری از نجاسات بر بدن و لباس و مکان در وقت نماز است و اگر شخصی در حین نماز خواندن متوجه نجاست یکی از آنها شود،نمازش صحیح است ولی گناه کار می شود ،برای اینکه این دلایل بر نفی ذات نماز یا بطلان آن دلالت نمی کنند بر خلاف طهارت از بی وضویی یا واجب شدن غسل،و شرط واجبی نیستند.( السیل الجرار امام شوکانی 1/157) 2- در این دلایل (فوق) ،امر به پاک شدن و دوری نمودن از نجاست وجود دارد و امر کردن به چسزی دلالت بر نفی ضدش است و نهی در عبادات مقتضی وجود فسادی می باشدو لذا به این نصوص استدلال نموده و حکم بر شرط بودن پاکی از نجاسات کرده اند و این رای جمهور علماست.( البدائع 1/114 و حاشیه الدسوقی 1/200 و مغنی المحتاج 1/188 و کشف الفناع 1/288) آنچه که بنظر می رسد قول اول صحیح تر است یعنی پاک بودن لباس و بدن و مکان شرط صحت نمازند و نبود آن شروط باعث بطلان نماز است .والله اعلم اما در مورد اینکه اگر شخصی نماز بخواند در حالیکه یکی از شروط پاکی بدن و لباس و مکان یا همه شروط را نداشته باشد،حال بدلیل جهل بوده باشد یا فراموشی، در اینصورت بین علما اختلاف رای است: 1- نمازش صحیح نبوده و لازمست اعاده شود. دلیل آنها اینست که می گویند طهارت و پاکی از نجاسات شرط قبول و صحت نماز است ،پس اگر بدن یا لباس یا مکان پاک نباشند، نمازش باطل است همانند وقتیکه بدون وضو نماز صحیح نیست. 2- نمازش صحیح است. و به عمل پیامبر صلی الله علیه وسلم استناد کرده اند زمانیکه ایشان نماز می خواندند و در حین نماز خواندن کفشهایشان را از پای مبارکشان بیرون آوردند،لذا صحابه نیز کفشهایشان را درآوردند بعد از پایان نماز،پیامبر صلی الله علیه وسلم به صحابه فرمودند چرا کفشهایتان را بیرون آوردید؟جواب دادند: ای رسول خدا ما دیدیم که شما کفشهایتان را درآوردید مانیز چنین کردیم که پیامبر به آنها فرمودند: جبرییل پیش من آمد و به من خبر داد که زیر کفشهایم نجس است.( مسند امام احمد 10769) و لذا می گویند؛اگر چنانکه نماز با جهالت به نجس بودن باطل می شود،پس می بایست از ابتدا نمازشان را می خواندند در حالیکه پیامبر صلی الله علیه وسلم نمازشان را دوباره نخواندند. دلیل دیگر آنها این فرموده الله تعالی است که می فرماید:« رَبَّنَا لاَ تُؤَاخِذْنَا إِن نَّسِینَا أَوْ أَخْطَأْنَا» بقره 286. یعنی: پروردگارا، اگر فراموش کردیم یا به خطا رفتیم بر ما مگیر. امام ابن عثیمین رحمه الله در فقه السنة خود می فرماید: دو نوع شرط داریم: 1- شرط ایجابی که با جهل انسان ،عمل ساقط نمی شود و لازمست عمل درست اجرا گردد. 2- شرط سلبی،که نبود آن شرط به اصل عمل ضرر نمی رساند و اگر کسی نماز بخواند و در عین حال نجاستی بر وی باشد ولی او به آن نجاست خبر نداشته باشد،گناهکار نیست و چنانکه گناهکار نباشد پس نمازش هم باطل نیست.والله اعلم. والله تعالی أعلم . وصلی الله وسلم علی محمد و علی آله و اتباعه الی یوم الدین منبع: فقه السنه سید سالم IslamPP.Com
|