مردی به خدا کفر می ورزد و مثلا وقتی به حیاط خانه می رود می گوید : من می خواهم در وقتی که کفر می کنم آسمان را ببینم، او معتقد است که حج رفتن هدر دادن مال است، و کعبه تپه ای از سنگ و خاک است که مردم به دورش می گردند، و الفاظ کفر آمیز دیگری بر زبان جاری می کند که از بازگو کردنشان هراس دارم . اگر فرزندانش او را سرزنش کنند بیشتر کفر می کند! و اگر هم منظر بمانند تا آرام شود طلب استغفار و توبه نمی کند، بلکه می گوید : شما مرا عصبانی کردید، با تمام این وجود او نماز می خواند و روزه می گیرد! خانواده اش از خدا می ترسند که مبادا به سبب کفرگویی پدرشان مشمول عذاب شوند. آیا همسرش از او طلاق بگیرد؟ و فرزندانش چگونه با او رفتار کنند؟
الحمدلله،
پیامبرمان محمد صلی الله علیه وسلم راست گفت آنجا که فرمود : « لَیْسَ أَحَدٌ أَصْبَرَ عَلَی أَذًی سَمِعَهُ مِنَ اللَّهِ ، إِنَّهُمْ لَیَدْعُونَ لَهُ وَلَدًا ، وَإِنَّهُ لَیُعَافِیهِمْ وَیَرْزُقُهُمْ » بخاری (6099).
«هیچ کس، در برابر ناسزاگویی از خداوند بردبارتر نیست. مردم به او فرزند نسبت می دهند با این وجود، خداوند به آنان عافیت می بخشد و رزق عنایت می کند».
و اگر خداوند بر دشنام دهندگانش بردبار نبود به سرعت آنها را مجازات و عقوبت می داد، مثلا آنها را به خوک و میمون مسخ کند، و یا زبانشان را بسوزاند، و یا عقلهایشان را بگیرد و در کوی و برزن آواره شوند و ندانند که چه می کنند، و تمام اینها نعمت الهی بر بندگانش است، و خدا می خواهد بدانها مهلت دهد و مجازاتشان را به تاخیر اندازد، شاید یکی از آنها توبه کند و بازگردد، و یا عذاب سخت آخرت را بر آنها بچشاند.
و باید دانست که حکم این شخص دشنام دهنده کفر و خروج از اسلام است، و با این سخنانش مرتد گشته است، و اعمال صالحه او نابود شده است، و عقد نکاح او با همسرش فسخ شده و هر زن مسلمانی بر او حرام شده، و اگر بر همین حال از دنیا برود و توبه نکند پس نه غسل داده می شود و نه کفن شده و نه بر او نماز خوانده شود و نه در قبرستان مسلمانان دفن شود، همچنین کسی از او ارث نمی گیرد او نیزاز کسی ارث نخواهد برد، و اگر نماز می خواند یا روزه می گیرد این برایش سودی ندارد، زیرا خداوند متعال به دلیل ارتدادش آنرا نابود ساخته و از بین می برد.
علامه عبد العزیز ابن باز می گوید : «اگر انسانی خدا و رسولش و یا دین خدا را دشنام دهد و یا آنرا به سخره و استهزاء بگیرد، و یا بهشت و یا جهنم را مورد استهزاء قرار دهد، در آنصورت نماز و روزه او سودی برایش ندارد، هرگاه یکی از نواقض اسلام را مرتکب شود اعمال او نابود خواهد شد، تا زمانیکه از آن توبه کند. این قاعده مهمی است، خداوند می فرماید : « وَلَوْ أَشْرَکُوا لَحَبِطَ عَنْهُمْ مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ » (انعام 88). یعنی : «و اگر آنها مشرک شوند، اعمال (نیکی) که انجام دادهاند، نابود میگردد (و نتیجهای از آن نمیگیرند)».
و می فرماید : «وَلَقَدْ أُوحِیَ إِلَیْکَ وَإِلَی الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکَ لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَلَتَکُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِینَ» (زمر 65). یعنی : « به تو و همه پیامبران پیشین وحی شده که اگر مشرک شوی، تمام اعمالت تباه میشود و از زیانکاران خواهی بود»» "فتاوی الشیخ ابن باز" (28 / 216, 217).
و از ایشان – یعنی علامه ابن باز – سوال شد : از بعضی از علمای مسلمین شنیدم که اگر مرد به دین دشنام دهد زنش طلاق داده می شود، و بر او توبه و استغفار لازمست و باید عقد خود را تجدید کند، و این امر هم زیاد روی می دهد، خصوصا در هنگام خشم زیاد، صحت این سخن تا چه حد است؟
پاسخ دادند : «دنام دادن به دین موجب ارتداد از اسلام است، و همینطور دشنام قرآن یا پیامبر نیز ارتداد و کفر ورزیدن بعد از ایمان است، به خدا پناه می بریم، اما این امر موجب طلاق زن نیست، بلکه بین آن دو (یعنی مرد و زن) بدون طلاق هم جدایی می اندازد، پس این طلاق نیست (بلکه فسخ نکاح است) و زن بر او حرام می شود زیرا او مسلمان است و آن کافر، زن بر وی حرام است تا آنکه توبه می کند، اگر در دوران عده زن توبه کند، می تواند بدون آنکه چیزی نیاز باشد به زنش رجعت کند. یعنی : هرگاه توبه کرد و ابراز ندامت نمود، زن را رجعت دهد، اما اگر مدت زمان عده زن به انتهاء برسد و او هنوز توبه نکرده باشد، در آنصورت زن می تواند با هر کسی که خواست ازدواج کند، و این امر بمثابه طلاق است، نه اینکه طلاق شده باشد بلکه بمثابه طلاق است، زیرا خداوند زن مسلمان را بر مرد کافر تحریم کرده، اگر مرد بعد از عده (زن) توبه کند و خواست دوباره با وی زندگی کند، ایرادی ندارد، اما بایستی با عقد تازه ای باشد، تا از اختلاف علماء (در این مسأله) خارج شویم و جانب احتیاط پیشه سازیم، وگرنه بعضی از اهل علم معتقدند که بدون عقد جدید هم برای او حلال است، یعنی اگر زن بعد از عده ازدواج نکرد و زندگی با شوهرش را برگزید بر همان حال باقی بماند، ولی اگر عقد تازه ای بین آنها بسته شد این بهتر و اولاتر است، تا از اختلاف جهمور اهل علم خارج شویم، زیرا اکثر آنها می گویند : هرگاه عده زن تمام شد، از او جدا و رها شده و دیگر با او بیگانه می شود و جز با عقد جدید برایش حلال نیست، پس اولا و احوط آنست که عقد تازه ای (بین آنها) بسته شود، البته این حکم مربوط به حالتی است که عده زن تمام شده باشد و مرد توبه نکرده باشد، وگرنه اگر در مدت زمان عده توبه کند همچنان همسرش باقی می ماند؛ زیرا پیامبر صلی الله علیه وسلم نکاح کسانی که زنانشان بعدا اسلام آوردند تایید کردند البته قبل از انتهای عده زنانشان».
" فتاوی نور علی الدرب " ( 1 / 106 ، 107 ) چاپ دار الوطن .
همچنین مورد استهزاء قرار دادن یکی از شعائر دین خداوند نیز موجب کفر است، و در این مورد اختلافی بین علماء اهل سنت وجود ندارد.
و اما این شخص که گمان می کند فرزندانش وی را خشمگین می کنند؛ این نمی تواند عذری برایش باشد، بلکه این امر نشانگر نهایت سبک شمردن خداوند متعال است، زیرا آنکس که عصبانی می شود کسی را بیاد ندارد که دشنامش دهد بجز پروردگارش! پس چرا در این لحظه مادرش را دشنام نمی دهد؟! و یا حاکم کشورش را دشنام نمی دهد؟! معلوم است؛ چون یا محبت او در قلبش است و وی را بزرگ و گرامی می دارد و یا از او می ترسد، برای همین حاضر نیست آنها را دشنام دهد، و برای همین است که می گوئیم دشنام دادن او به خداوند در وقت عصبانیتش نشانگر سبک شمردن خداست والعیاذبالله ..
اکنون بر همسرش واجب است از آن مرد دوری کند تا آنکه توبه می کند و به دین باز می گردد، و تمکین او بر شما جایز نیست، زیرا او الان شوهر شما نیست، مگر آنکه توبه کند و به اسلام بازگردد. بر فرزندانش نیز لازمست همچون مرتد با او رفتار کنند، مثلا اول آنها سلام ندهند، او را دوست نداشته باشند، با این وجود شایسته است او را دعوت دهند و اظهار خش رفتاری با او کنند، شاید توبه کرد. برای توضیحات بیشتر به فتوای (4498) مراجعه کنید.
منبع : سایت (الإسلام سؤال وجواب).
والله اعلم
وصلی الله علی نبینا محمد وعلی اله وصحبه وسلم
سایت جامع فتاوای اهل سنت و جماعت
IslamPP.Com
