آیا بر زن واجب است که هرگاه کسی قصد تجاوز داشت از خود دفاع کند، و آیا می تواند برای این منظور از سلاح استفاده کند؟
الحمدلله،
زنی که بر زنا اجبار داده می شود، بر او واجب است که از خود دفاع کند، و تسلیم نشود، حتی اگر بوسیله کشتن متجاوزگر باشد، این دفاع از نفس واجب است، و اگر متجاوزگر کشته شد چیزی بر او نخواهد بود، زیرا پیامبر صلی الله علیه وسلم فرمودند : «من قتل دون دینه فهو شهید، ومن قتل دون ماله فهو شهید، ومن قتل دون دمه فهو شهید، ومن قتل دون أهله فهو شهید» ترمذی (1421).
یعنی: «هرکس در دفاع در راه دینش کشته شود، شهید است، و هر کسی در دفاع از مالش کشته شود؛ شهید است، و هرکس در دفاع از جانش کشته شود او شهید است، و هرکس در دفاع از ناموسش کشته شود او شهید است».
و اگر برای مرد روا باشد که با متجاوزگری که قصد زنا با همسرش را دارد بجنگد هرچند منجر به کشتنش شود، به طریق اولی بر زن است که از خود در برابر ظالمی که قصد هتک حرمتش را دارد دفاع کند هرچند در این راه کشته شود، زیرا اگر کشته شد او شهید است همانگونه که اگر شوهر در دفاع از ناموسش بمیر شهید است، و شهادت مرتبه ای عالیه است و دلیل بر آنست که الله متعال این نوع دفاع را دوست می دارد که این مقام را برای او قائل می شود.
با اینحال اگر زن در دفاع از خود و دفع تجاوز ناتوان ماند، و مغلوب آن متجوزگر فاسق و پلید شد و با او زنا کرد، هیچ حدی بر زن جاری نمی شود بلکه تنها بر متجاوزگر جاری خواهد شد.
در کتاب "المغنی" ابن قدامه آمده : «امام احمد درباره زنی که مورد تجاوز مردی قرار می گیرد و او نیز آن مرد را برای دفاع از خود می کشد، گفته : اگر زن بداند که آن مرد چیزی جز او (یعنی زن) را نمی خواهد و برای دفاع از خود او را کشت، پس چیزی بر زن نخواهد بود، و حدیثی را ذکر می کند که زهری از قاسم بن محمد از عبید بن عمیر روایت می کند : مردی از هذیل قصد زنی را می کند و آن زن نیز با سنگ به او می کوبد و کشته می شود، عمر رضی الله عنه هم می گوید : به خدا سوگند که به او (مقتول) دیه نمی ستانم. وانگهی اگر دفاع از مال – که بخشیدن آن رواست – جایز باشد، پس به طریق اولی دفاع زن از خود و صیانت از آبرو و ناموسش – که تحت هیچ حالتی بخشیدن آن روا نیست – جایز ست، بنابراین بر زن واجب است که برایش ممکن شد از خود دفاع کند، زیرا خود را در اختیار او قرار دادن حرام است و دفاع نکردن به معنای خویشتن را در اختیار او قرار دادن است» "المغنی" (9/183).
و امام ابن قیم در کتاب "الطرق الحکمیة" می گوید : «.. هرگاه زن به غذا یا آب در نزد مرد (بیگانه ای) نیاز مبرم یافت و آن مرد حاضر نشد به او چیزی بدهد مگر درصورتیکه خود را در اختیارش بگذارد، و زن از هلاک نفسش ترسید و از اینرو خود را در اختیار او گذاشت، در اینحالت حدی بر زن جاری نمی شود. اگر گفته شود : آیا زن در این حالت خود را در اختیار او بگذارد یا بر او واجب است صبر کند حتی اگر (بر اثر گرسنگی و تشنگی) بمیرد؟ پاسخ اینست : حکم چنین زنی مثل حکم کسی است که بر زنا اجبار می شود که به او گفته می شود : .. اگر (بر کشتن) صبور باشد این برای او بهتر است (اما این بر او واجب نیست که صبر کند تا کشته شود)».
منبع : سایت (الإسلام سؤال وجواب).
شیخ محمد صالح المنجد
والله اعلم
وصلی الله علی نبینا محمد وعلی اله وصحبه وسلم
سایت جامع فتاوای اهل سنت و جماعت
IslamPP.Com
